Przez Jagoda Lipińska — 2 paź 2025

Typografia - dzień 4

Nogi i ramiona - elementy liter wystające w bok lub w dół (np. litera „K”, „R”).
Uszko - małe zakończenie przy literze, np. w „g”.
Łuk - zakrzywiona część litery (np. „n”, „h”).
Kręgosłup - główna pionowa część litery (np. „S”).
Minuskuły - litery małe.
Majuskuły - litery wielkie (kapitałki).
Ogon - element wydłużony, np. w „y” czy „g”.
Ascendery - części liter wystające ponad linię środkową (np. w „d”, „h”, „l”).
Descendery - części liter opadające poniżej linii bazowej (np. „g”, „p”, „y”).
Linia bazowa - wyobrażona linia, na której „stoją” litery.

Szeryfowe (serif) - litery zakończone ozdobnymi „szeryfami”, często stosowane w druku (np. książki, gazety).
Bezszeryfowe (sans-serif) - proste i nowoczesne, popularne w ekranach i projektach cyfrowych.
(dodatkowo istnieją też: kroje pisane, dekoracyjne, monospace itd.)

Interlinia - odstęp między wierszami tekstu.
- Klasyczna wartość: 1,2 × wielkość fontu.
Kerning - regulacja odstępu między konkretnymi parami liter.
Tracking - równomierne zwiększanie/zmniejszanie odstępów między wszystkimi znakami w tekście.
Wyrównanie tekstu - do lewej, do prawej, wyśrodkowane, justowane.

Długość wiersza - dla dobrej czytelności.
Kontrast tekstu do tła - wysoki kontrast = łatwiejsze czytanie.
Unikanie sierot i wdów:
- sierota - pojedyncze słowo pozostawione na końcu akapitu.
- wdowa - pojedyncza linijka przeniesiona na następną stronę/kolumnę.
Liczba krojów pisma - najlepiej ograniczona (2–3 różne fonty w projekcie).